Ιστορίες εργασίας και ανεργίας στη Συνέλευση της Νυρεμβέργης

«Πείτε μας, αλήθεια, γιατί παρά τα προσόντα σας θέλετε να δουλέψετε πωλήτρια στο μαγαζί μας;». Την αντίδραση αυτή έλαβε ως απάντηση από υποψήφιο εργοδότη η Μαρία Δρίτσα, κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στις πολιτικές επιστήμες και πρόεδρος της φοιτητικής ΜΚΟ, SAFΙΑ. Την εμπειρία της μοιράστηκε η 24χρονη Μαρία με το κοινό της Ελληνογερμανικής Συνέλευσης στη Νυρεμβέργη, που παρακολούθησε σιωπηλό το πάνελ υπό τον τίτλο «Νέοι χωρίς προοπτική; Βήμα για νέους που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες», το οποίο διοργανώθηκε από το «Ινστιτούτο Φρίντριχ Νάουμαν για την Ελευθερία». Η ίδια εκδήλωση θα λάβει χώρα και σήμερα στην Κολωνία της Γερμανίας.
Ακριβώς σε αυτή την κατηγορία ανήκει και η Μαρία, που πραγματοποιεί εξάμηνη πρακτική στη Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες και ηγείται της φοιτητικής οργάνωσης η οποία δραστηριοποιείται με αντικείμενο τη διεθνή πολιτική.
 «Τώρα κάνω την τέταρτη πρακτική μου» διευκρινίζει, «όμως, έως πότε θα εργάζομαι αμισθί;».

Η νεαρή πολιτική επιστήμων αντιλαμβάνεται ότι ανήκει στην πλειοψηφία. «Μέσω της SAFIA συναναστρέφομαι τελειόφοιτους ή απόφοιτους Πανεπιστημίων, 23 έως 25 ετών, που βρίσκονται κυριολεκτικά μετέωροι». Συχνά, στην προσπάθεια να βρουν μια έστω προσωρινή δουλειά για να βιοποριστούν, αναγκάζονται να «φτωχύνουν» τεχνητά το βιογραφικό τους. «Δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, φτάνεις στο σημείο να πιστεύεις ότι και εσύ κάπου ευθύνεσαι για την ανεργία» μονολογεί η Μαρία. «Δεν θέλω όμως να φύγω από την Ελλάδα, θέλω να προσπαθήσω στην πατρίδα μου» καταλήγει, «τουλάχιστον όσο ακόμα έχω αντοχές». Ο κλάδος, στον οποίο έχει ειδικευτεί, το μεταναστευτικό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, έχουν μεγάλο πεδίο δράσης στην Ελλάδα. «Εδώ μπορώ να προσφέρω πολλά».
Εξίσου πολλά προσφέρει στους συμπολίτες του ο Απόστολος Σιώκας, πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Μοσχάτου, αν και μόλις 30 ετών. Στο πρωτοποριακό πνεύμα του 30χρονου οικονομολόγου, που παράλληλα βιοπορίζεται εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, οφείλεται το άρτι ιδρυθέν «Κοινωνικό Πανεπιστήμιο», όπου δύο φορές την εβδομάδα δίδονται διαλέξεις από επιφανείς επιστήμονες. Μεταξύ άλλων αρμοδιοτήτων, καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες για το «rebranding» της περιοχής, «που για πολλούς συνδέεται μόνο με το Καρναβάλι ή τις πλημμύρες». «Διαπίστωνα έλλειμμα στην εκπροσώπηση της γενιάς μου στην πολιτική ζωή» σχολιάζει στην «Κ» ο Αποστόλης, που διετέλεσε παλαιότερα πρόεδρος του Συμβουλίου Νέων. Αποτελεί τελικά η ενασχόληση με τα κοινά απάντηση στην κρίση; Σύμφωνα με τον νεαρό πολιτικό, ναι. «Επειδή η πολιτική, έτσι όπως εφαρμόστηκε εν πολλοίς στη Μεταπολίτευση μας απογοήτευσε, δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε απολιτίκ».
Στην κρίση αλλά και την απαξίωση της διεθνούς εικόνας της Ελλάδας απαντά ο 26χρονος Ομηρος Τσάπαλος, υποψήφιος διδάκτορας πολιτικής επιστήμης, με… επιχειρηματικό πνεύμα. «Μπορεί να είναι της μόδας τα start up στον τομέα των νέων τεχνολογιών, η ομάδας μας ωστόσο αποφάσισε να ρισκάρει με μια επιχειρηματική ιδέα, η οποία μας επαναφέρει στην ελληνική παράδοση» εξηγεί στην «Κ» ο Ομηρος Τσάπαλος, μέλος της ομάδας νέων που δημιουργούν το Μουσείο Ελληνικής Γαστρονομίας στο Κέντρο της Αθήνας («Κ», 2/8/2013).
Για να γίνουν τα πρώτα βήματα οι συμμετέχοντες χρησιμοποίησαν ίδια κεφάλαια, ένας δε εξ αυτών, πούλησε ένα σπίτι. Από το κράτος δεν περιμένει η νεοσύστατη ομάδα τίποτα, «απλώς να μη μας θέτει εμπόδια γραφειοκρατικής φύσεως». «Δεν έχουμε ακόμα αξιοποιήσει σωστά την ελληνική γαστρονομία» σημειώνει ο Ομηρος, που έχει αναλάβει τον τομέα επικοινωνίας του μουσείου. «Εμείς θέλουμε να δείξουμε και στους γηγενείς και στους ξένους την άλλη πλευρά του νομίσματος» καταλήγει ο Ομηρος, που είναι πεπεισμένος ότι πολιτισμός και πολιτική είναι άρρηκτα συνδεδεμένες.
«Στόχος μας είναι να σας δώσουμε μια ρεαλιστική εικόνα των νέων στην Ελλάδα, εκείνων που αντιμετωπίζουν δυσκολίες αλλά δεν το βάζουν κάτω», σημειώνει ενώπιον του γερμανικού ακροατηρίου ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Φρίντριχ Νάουμαν, Αθανάσιος Γραμμένος.

Με ρεαλισμό αντιμετωπίζει την κρίση η 25χρονη Μαρία Γεωργούδη, επί πτυχίω στο τμήμα Βαλκανικών Σπουδών του ΑΠΘ, που παράλληλα εργάζεται ως ασφαλίστρια.
«Ηταν η πρώτη μου επιλογή η εν λόγω σχολή και αγαπώ πολύ το αντικείμενο» λέει στην «Κ» η Μαρία, «αλλά παρότι είμαστε μόλις 60 οι εισακτέοι ανά έτος, οι διαθέσιμες θέσεις εργασίας είναι μετρημένες στα δάχτυλα». Μετά από δύο χρόνια άκαρπης αναζήτησης εργασίας και προκειμένου να είναι οικονομικά ανεξάρτητη, η Μαρία έδωσε εξετάσεις για την άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματος της ασφαλίστριας. «Προσπαθώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Υπάρχουν ακόμη δουλειές, χρειάζεται όμως και εμείς να επιδείξουμε ευελιξία».
 http://www.kathimerini.gr